تمام هُرم گناهت به جان من،- بنشین...

من و همیشه هنوزی چُنین تماشایی

ز لحظه لحظه تو چشم بر نخواهم داشت

مباد دیده ببندم به روی زیبایی

تمام هُرم گناهت به جان من،- بنشین

مرا مگیر از این جذبه اهورایی

نبود گندم و شیطان اگر- چه می کردیم

من و تو- وای از آن سالهی تنهایی؟

جنون کجاست؟ که ما بی دریغ بخشیدیم

-بهشت خویش به دریوزگان دانایی

هبوط من نه ز سیب و نه گندم است- آری

کدام وسوسه شایسته تر ز حوّایی

ولی ببخش اگر آدم خطاخواه ات،

نداشت هیچ، به جز حرفهای رؤیایی

ببخش و ساز مرا سرد و بی صدا مگذار

به آتشم بکش ای زخمه ات نکیسایی

به هر هزاره یکی چون تو روح بخشیده است

به واژه واژه ی دیباچه های شیدایی

«محمدعلی بهمنی»