دل پیش کسی باشد و وصلش نتوانی

دل پیش کسی باشد و وصلش نتوانی

لعنت به من و زندگیُ عشق و جوانی!

تا پیش تو آورد مرا، بعد تو را برد!

قلبم شده بازیچه ی دنیای روانی

باید چه کنم با غم و تنهایی و دوری؟

وقتی همه دادند به هم دست تبانی!

در چشم همه، روی لبم خنده نشاندم

در حال فروخوردنِ بغضی سرطانی

آیا شده از شدت دلتنگی و غصه

هی بغض کنی؟ گریه کنی؟ شعر بخوانی؟

دل‌تنگ توام ای که به وصلت نرسیدم

ای کاش خودت را سر قبرم برسانی

شاعر: سید تقی سیدی