تو را نفس می کشم...

"تو" واژه ی زیبایی هستی که به جای هر نامی نشسته بر اشعار شاعر!

به اندازه ای که شاعران نام تو را همه جا برده اند نام خدا را جایی ننوشته اند!

و اینک من هم می نویسم از تویی که هرگز ما نشدی!

تویی که در باورم وقتی آدم تو می شوم اولین بار سیب را برای تو چیده ام!

مرا ببخش که زندگی ام پُر بود از دوستت دارم های تو!

مرا ببخش که زندگی ام به دوستت دارم های تو گذشت!

و مرا ببخش که زندگی ام به دوستت دارم های تو تکرار شد!

هبوط فرصتی بود برای دوست داشتن تو

که به نام عشق هر آدمی حوایی را جایی جای این کره ی خاکی دوست داشته باشد!

و من تو را به اندازه ای که خود نمی دانستی دوست داشته ام!

باید تو را نفس کشید! و من نفس می کشم تو را!

تو را نفس می کشم چون گل همیشه بهاری

بجز حال دل من از حالِ دل همه خبر داری

تو را نفس می کشم جز این کارم نباشد

جز تو به رگ گردنم کسی نزدیک نباشد

تو را نفس می کشم که نباشد جز تو یاری

یاد آن روزم که گفتی کسی مثل من نداری

تو را نفس می کشم تا خونم بجوشد

تا عشق تو باشد جسمم هرگز نپوسد

تو را نفس می کشم تا جان به سینه باشد

تا تو پادشاه جهانی هر دلی بی کینه باشد

تو را نفس می کشم گرما بگیرم

تا تو بمانی دست کسی را نگیرم

تو را نفس می کشم تا دستم بگیری

من بی تو نمی رم، تو هم بی من نمیری

تو را نفس می کشم که هرگز آهم نبینی

بهتر از تو نخواهم چون حوای بی سرزمینی

تو را نفس می کشم روزی تو را بیابم

تا تو را نیابم محال است دگر بخوابم

متن از: مصطفی رسولی

تبلیغات متنی

ارسال دیدگاه