بغلت گریه ی خاموش چه حالی دارد...

غزل و بوسه و آغوش چه حالی دارد!

من که یک عمر شکار توام ای کاش شبی

کبک من باشی و من قوش، چه حالی دارد!

غمزه ی چشم دل آشوب تو کم چیزی نیست

ناز ابروی تو هم روش، چه حالی دارد

دل دیوانه ی زنجیری من می گوید:

حبس در حلقه ی گیسوش چه حالی دارد!

عسلستان غریبی ست گل روش ولی

عسل از شانه ی کندوش چه حالی دارد

طالع شورم اگر پرده بگرداند، آه

چنگ در تار سر موش چه حالی دارد

تار لطفی، غزل سایه -شب از نیمه گذشت-

سر من بر سر زانوش چه حالی دارد!

 «کمال الدین علاءالدینی شورمستی»