کاش می شد عاشقی را فریاد زد!
کاش می شد عاشقی را فریاد زد!
تنهایی را فریاد زد!
انسانی که فریاد زدن می داند
نه عاشقی را فریاد می زند
و نه تنهایی را!
و شاید انسان مثل خدایش زاده شده باشد برای سکوت!
در سکوت چیست که در فریاد نیست؟!
کوهها تو را فریاد می زنند،
آسمان که خرش می کند تو را فریاد می زند!
اما من.
و اما منی که سکوتم پر از فریادهاست نمی توانم تو را به وسعت وجودم فریاد بزنم!
یعنی بیشتر از کوه ها و آسمان عاشق تو نبوده ام؟!
نه کوه ها مرا فریاد زدند و نه آسمان مرا به سوی خود خواند!
فقط این زمین است که دهن باز کرده هر دم مرا به سوی خود می خواند!
دهن باز کرده تا مرا در خود ببلعد!
آه ای زمین!
تو مرا به سوی خود می خوانی تا از درون خودت به آسمانها بفرستی!
تا به سوی تو نیایم آسمان مرا به سوی خود نمی خواند!
اینک من سر درگریبانم و فریاد زدن را فراموش کرده ام، با تنها آرزویی که در دلم مُرده!
چه آرزوهایی که برای انسان محال بودن و برای خدا ممکن!
خدا می توانست و سکوت کرد!
و انسان هم می توانست برای تک تک آرزوهایش فریاد بزند ولی او هم سکوت کرد!
چه بسیار سکوت ها که در هم گره خورده اند!
و من اینک تنها آرزویی دارم که به جای زمین با تو در بهشت باشم!
زمین را به شرطی ترک خواهم کرد که روزی بتوانم تو را به هر جایی که هستی فریاد بزنم!
تو بگو به کجا!
و من می گویم فقط به بهشت!
چون من فریادها به تو بدهکارم!
نویسنده: مصطفی رسولی
تاریخ: شنبه , 14 بهمن 1396 (01:28)
- گزارش تخلف مطلب