مهتاب

در زیر سایه روشن ماه پریده رنگ

در پرتوی چو دود، غم انگیز و دلربا

افتاده بود و زلف سیاهش به دست باد

مواج و دلفریب

میزد به روشنایی شب، نقش تیرگی

می رفت جویبار و صدای حزین آب

گویی حکایت غم یاران رفته است

وز عشق های خفته و اندهو مردگان

رنجی نهفته داشت

در نور سرد و خسته مهتاب، کوهسار

چون آرزوی دور

چون هاله امید

یا چون تنی ظریف و هوسناک در حریر

می خفت در نگاه

وز دشت های خرم و خاموش می گذشت

آهسته شامگاه

او، آن امید جان من، آن سایه خیال

می سوخت در شراره گرم خیال خویش

می خواند در جبین در خشان ماهتاب

افسانه غم من و شرح ملال خویش