من که در سنگدلی شهره به عالم بودم...

عقرب در قمرت پاک بهم ریخت مرا

عطش چهره ی نمناک بهم ریخت مرا

مستی لعل لبت درخور اغیار مباد

سرخوشم یار که این تاک بهم ریخت مرا

عشق تو چون شرری خرمن جانم را سوخت

سوزش سینه ی صدچاک بهم ریخت مرا

" آسمان بار امانت نتوانست کشید "

طالع و قرعه ی افلاک بهم ریخت مرا

بیستون نام تو را تا که شنید از فرهاد

به خدا ناله ی پژواک بهم ریخت مرا

تا نگاهم به سر کوچه ی معشوق رسید

دست غیب آمد و بی باک بهم ریخت مرا

من که در سنگدلی شهره به عالم بودم

عاقبت غمزه ای از خاک بهم ریخت مرا

«مرتضی اشکان درویشی»