کاش آن غروب ها را از یاد برده بودم...

از بس که روز ها را با شب شمرده بودم

یک عمر دور و تنها، تنها به جرم اینکه-

او سرسپرده می خواست، من دل سپرده بودم

یک عمر می شد آری در ذره ای بگنجم

از بس که خویشتن را در خود فشرده بودم

در آن هوای دلگیر - وقتی غروب می شد

گویی به جای خورشید من زخم خورده بودم

وقتی غروب می شد - وقتی غروب می شد

کاش آن غروب ها را از یاد برده بودم

"محمدعلی بهمنی"