شبی غمگین و دردم بیش از هزار است!

برای از تو گفتن حنجره با فریاد می آید

برای لبیک گفتن نام تو هم بر زبان می آید

چون اسم تو نویسم آید به چشمم قطره اشکی

برای پاک کردن اشکهایم خدای احساس می آید

دلیل بودن و شکوه و عظمت و جلال و مقامی

چو خواهم بیشتر نویسم واژه بسیار کم می آید

به چشم و دیده تو اگر کنون نوری نمانده

برای نور چشمانت چو شب مهتاب می آید

مرا گر آدم دانی بگذار دست و پای تو ببوسم

به آغوشت راهم بده چشمانم خواب می آید

چو اینک بی بال و پر بر زمینی نباشد تو را غمی

فرشته هم روزی به اذن تو به پرواز می آید

ره بهشت گم نکنم گر از رد پا و بوی تو بجویم

به روز محشر خدا هم به نام تو به ناز می آید

اگر گویند مرا روزی به آیین و دین که هستی

برخیزم و گویم فقط نام مادر مرا به یاد می آید

شعر از: مصطفی رسولی

در ته این کوچه بن بست خانه ی ما و شما بود
به هر لحظه دلم به هوای دیدار تو در کوچه رها بود
سالها گذر از کوچه ای کردم که بوی تو می داد
حال که گذشته از که بپرسم راه کوچه کجا بود
خواب تو دیدم به شبی باز میان کوچه نشستی
آن شب به خوابم ته کوچه خدا همسایه ما بود
نگنجد به یک شعر و غزل آنچه به خواب تو دیدم
چون خدا بود به خوابم دگر کس نگوید کِ گناه بود
چون شاهد من بود بر این خواب خدایم
اسم من هم انگار بر سرِ زبان شما بود