من و سکوت خدا...

یارب چو دانی، غیرِ نام تو، اسمی دگر دانم

گهی شادم گهی غمگین کنون پریشان گشته احوالم
مرا از خود جدا کردی نمی افتد کسی به فالُ به اقبالم
شبی سرد است و من تنها نشستم انگار تو خوابیدی
ندارم همدمی جز شب فقط بگو خواب که را دیدی
چقدر فرقه بین تو و من یکی آنسوی دنیا رفته
یکی هم مثل من رها نمیشه از روزهای گذشته
به سرمای زمستان چقد شیرین است خوابیده باشی
دلت را شکسته باشند تو دل کسی را نشکسته باشی
اگر خوابیدن به اختیارم بود باز هم برایت شعر می گفتم
ولی بیگانه گشته با من خواب چه چیزهایی که از تو گفتم
نه سر دارم نه سودایی دلم غمگینِ هر درده
نشستم تا بیایی تو یا گذشته هایم دوباره برگرده
نگاه شعرهایم کن درسته نمی آیی به هر خوابم

کاش برگردی آنجا که گم کردی مرا پیدا کنی