می شناسم تو را...

تو را با زخمهایم می شناسم

با تولد گاه و بی گاه اشکهایم

با ترک های ناهموارِ دیوار

با چشمهای خستهُ بیمار

با زخم های مانده بر دل

با حرفهای نانوشته ی بسیار

من همانم که خطم بد بود و لکنت بود به زبانم

قایقم را اما جز به دریای چشمان تو هرگز نرانم

خطم بد بودُ می نوشتم همه جا نامت را

تو گرفتی جان منُ من نگرفتم جانت را

دل کنده بود معلمی پیر از درسُ اقبال من

پایم شکسته و زمین هم بزند مرا بال من

گرچه زندگی نکردمُ نچشیدم طعم عاشقی را

نشکستم به درازای عمر خودم قلب کسی را

من یار دگر نگرفتم اما تو برو یار دگر گیر

فقط به جرم گناه من نشکنی قلب کسی را

شعر از: مصطفی رسولی

تبلیغات متنی

ارسال دیدگاه